Herdi Pamungkas

• Lalakon Sangkuriang Nyaleg, karangan Herdi Pamungkas mangrupa carita rékaan nu jauh tina kanyataan. Boh ngaran tokoh atawa tempat sadayana fiktif. Ieu carita diserat tujuannana taya sanés lintangti hiburan.
• Lalakon Saméméhna, nalika Sangkuriang ngabogaan karep hayang ngubaran dina tatuna, mangka éta awéwé nyarita kieu;

“TEU, nanaon, tapi ké heula bender anjeun bisa ngubaran? Kuring cangcayaa? Sabab anjeun mah tabib lain, dokter gé sumawona. Kuring mah sabenerna lain hayang diubaran ku anjeun da tugas anjeun mah lain ngubaran tapi saperti anu disebutkeun ku kuring. Éta gé lamun anjeun siap?” neuteup nu deku hareupeun. “Kuring keur waktu ayeuna mah, ngénta mangnyokotkeun hapé nu pernahna di lantai luhur. Lamun teu kitu deukeutkeun korsi kuring ka tempat nu aya telepon tuh di méja nu rada kalér sarta luhur teu kadongkang ku si Ngedul!”

Naha naon anu bisa dilakukeun ku Sangkuriang ka éta awéwé nu cék anggapanna siga Dayang Sumbi, kabogohna? Nyanggakeun lalakon salajengna!

“Maksudna?”

“Kuring arék nelepon doktor!”

“Teu nanaon ari anjeun teu percaya mah ka kula. Tadina lamun anjeun ngidinan mah hayang nyobaan ngubaran,” cék Sangkuriang.

“Katarima kahadéan anjeun ku kuring hayang narékahan ku ngurut suku kuring. Ngan kuring leuwih bungah lamun anjeun nehonan paménta tadi!”

“Heug atuh ari kitu mah!” Sangkuriang éléh déét. Teu talangké nganregeyeng wéh korsi anu didiukan ku éta mojang diangkat, dipindahkeun ka sisi méja nu rada jangkung. Didinya aya telepon.

“Nuhun, Sangkuriang,” omongna. Gap kana gagang telepon anu diasonglkeun ku Sangkuriang.

Telepon aya nu ngangkat, saterusna éta mojang ngobrol dina telepon ngénta tulung intina mah. Kiteuna téh meunang sawatara jongjongan, geus réngsé gagang telepon disimpen deui dina urutna ku Sangkuriang.

“Sangkuriang, ” omongna. “Kuring ngénta tulung deui ka anjeun wayahna pangnungguankeun diburuan hareup di barengan ku si Ngedul. Sakeudeung deui doktor arék datang,” ngajelaskeun.

Samgkuriang teu talangké, duanana patutur-tutur jeung si Ngedul muru ka buruan hareup. Duanana kurang leuwih meuang sapanyeupahan, teu lila gé norojol sédan bodas.

Gerbang muka sorangan sanggeusna digogogan ku si Ngedul. Dokter kaluar tuluy muru ka imah dibarengan ku Sangkuring jeung di Ngedul.

Dokter ngayakeun pamariksaan, di kamar nu aya di rohangan handap. Mariksa suku éta awéwé kalawan tarapti. Salain aya tatu anu anu lumayan gudawang ogé aya geuneuk akibat tidagor.

Tatuna ku doktor dikaput, sangkan getihna teu merebey waé pon kitu deui nu gareuneukna akibat tidadalagor ogé diubaran.

“Omat, Pa! Ieu sampéan tuang garwa ulah seueur teuing ka gerak-gerak! Wayahna upami sakalieun ka jamban ogé kedah dipangku,” cék dokter. “Ieu obatna, kanggo dileueut, ogé ieu kanggo tatu tilas ti dagor, ” omongna nerangkeun.

“Nuhun, Dok,” cék nu boga imah. Satutas babayar.

Doktor pamitan sarta dijajapkeun ku Sangkuriang jeumg si Ngedul nepikeun ka lawang gerbang.

Sangkuriang asup deui ka imah bareng jeung si Ngedul. Sajeroning leumpang haténa teu puguh rasa. Naha éta awéwé anu ngajepat di kamar handap téh bener jalma anu keur diteanganana atawa lain. Tapi da jelas heueuh, éta téh Dayang Sumbi. Aing mah moal poho nanjan geus rébuan taun ogé.***

Hanca…..